Το Σάββατο 9/12 θα είμαστε την εκδήλωση “Η Συλλογικοποίηση του Βιώματος: Πώς το προσωπικό γίνεται πολιτικό;” με την Φεμινιστική Συλλογικότητα Λάρισας «Μέδουσες» στο στέκι Στέκι Paratod@s-Κοινωνικός Χώρος (Φαρμακίδου 4) στη Λάρισα!
Από την περιγραφή στο facebook event:
Κατά τη διάρκεια των gossip sessions που οργανώσαμε στο παρελθόν, συναντηθήκαμε, μοιραστήκαμε τα βιώματά μας και μιλήσαμε για τα τραύματά μας. Ακόμη και όσα από μας δεν το κάναμε, καθώς είναι πολύ δύσκολο, γνωρίζαμε πως είχαμε και αυτό το δικαίωμα.
Όμως, ακόμα και όταν οι ιστορίες έμφυλης βίας έχουν αποτελέσει αντικείμενο αφήγησης, εξομολόγησης, καταγγελίας, συνεχίζουν και επιμένουν να υπάρχουν.
– Πώς όμως θα επουλωθεί το τραύμα του βιώματος;
– Αρκεί η αφήγηση του τραυματικού βιώματος ή μπορεί αυτή να μας εγκλωβίσει σε μια ατομική προσπάθεια επούλωσης;
– Ενώ το τραύμα βαθαίνει, αφού ερχόμαστε διαρκώς αντιμέτωπα με όψεις αυτής της βίας, μπορούν τελικά όλα αυτά τα «κι εγώ/κι εμένα» να παράγουν ένα «εμείς»;
– Αρκεί η αφήγηση του τραυματικού βιώματος ή μπορεί αυτή να μας εγκλωβίσει σε μια ατομική προσπάθεια επούλωσης;
– Ενώ το τραύμα βαθαίνει, αφού ερχόμαστε διαρκώς αντιμέτωπα με όψεις αυτής της βίας, μπορούν τελικά όλα αυτά τα «κι εγώ/κι εμένα» να παράγουν ένα «εμείς»;
Ήρθε μάλλον ο καιρός να μιλήσουμε και να πράξουμε για τη συλλογικοποίηση του βιώματος.
Γιατί μπορεί η ύλη του τραύματος να είναι αυτή που μας γκρεμίζει, αλλά ταυτόχρονα μας επανορίζει και μας συγκροτεί.
Γιατί μπορεί η ύλη του τραύματος να είναι αυτή που μας γκρεμίζει, αλλά ταυτόχρονα μας επανορίζει και μας συγκροτεί.
«Το προσωπικό είναι πολιτικό» ήταν η φεμινιστική κραυγή που ακούστηκε δυνατά στο δεύτερο κύμα του φεμινισμού, τη δεκαετία του 1960-70. Γιατί είναι πράγματι πολύ δύσκολο να βρούμε έστω και κάτι που δεν επικαθορίζεται πολιτικά, δηλαδή κάτι που να μην επηρεάζεται από δομές καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
Η Τζούντιθ Μπάτλερ γράφει: «Όταν το ‘εγώ’ επιζητεί να δώσει αναφορά για τον εαυτό του, μια αναφορά που θα πρέπει να περιλαμβάνει τις συνθήκες της ίδιας του της ανάδυσης, τότε θα πρέπει κατ’ ανάγκην να κάνει κοινωνική θεωρία.»
Επιχειρώντας να μοιραστούμε το βίωμα/τραύμα μας, όχι μόνο αποδεικνύουμε πως πράγματι μας συνέβη, αλλά ταυτόχρονα φτιάχνουμε κατ’ ανάγκην κοινωνική θεωρία.
Η προσπάθεια να κατανοήσουμε τις συνθήκες και τα βαθύτερα αίτια, κατά τη διάρκεια αφήγησης των ιστοριών μας, είναι και μια πρακτική αντίστασης και μια πολιτική πράξη.
Και αυτό επειδή, εκείνη τη στιγμή κατανοούμε πως η έμφυλη βία που ασκείται στα σώματά μας δεν είναι ποτέ μεμονωμένο περιστατικό. Η έμφυλη βία συνδέεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο οργάνωσης της κοινωνικής ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων, κατά τον οποίο το φύλο και η σεξουαλικότητα είναι μηχανισμοί εξουσίας και ελέγχου, είναι παράγοντες διακρίσεων ή είναι επαρκείς λόγοι για να σε σκοτώσουν.
Η προσπάθεια να κατανοήσουμε τις συνθήκες και τα βαθύτερα αίτια, κατά τη διάρκεια αφήγησης των ιστοριών μας, είναι και μια πρακτική αντίστασης και μια πολιτική πράξη.
Και αυτό επειδή, εκείνη τη στιγμή κατανοούμε πως η έμφυλη βία που ασκείται στα σώματά μας δεν είναι ποτέ μεμονωμένο περιστατικό. Η έμφυλη βία συνδέεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο οργάνωσης της κοινωνικής ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων, κατά τον οποίο το φύλο και η σεξουαλικότητα είναι μηχανισμοί εξουσίας και ελέγχου, είναι παράγοντες διακρίσεων ή είναι επαρκείς λόγοι για να σε σκοτώσουν.
Το Σάββατο 9/12 στις 20:00, στον κοινωνικό χώρο Paratod@s (Φαρμακίδου 4), θα μοιραστούμε αυτές τις σκέψεις και την κοινή μας ανησυχία με τα μέλη της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Κιουρί@:
• Νάντια Μάντεση και
• Κυρμουτσέλη Στέλιο
με αφορμή την κυκλοφορία και την παρουσίαση του τεύχος 4.0, «Ένα τεύχος για τη συλλογικοποίηση του βιώματος».
• Νάντια Μάντεση και
• Κυρμουτσέλη Στέλιο
με αφορμή την κυκλοφορία και την παρουσίαση του τεύχος 4.0, «Ένα τεύχος για τη συλλογικοποίηση του βιώματος».
Κατά τις 22:00, μετά τη συζήτηση θα ακολουθήσει Queer Bar για ιατρικά έξοδα.
Φεμινιστική Συλλογικότητα Λάρισας «Μέδουσες»
Σας περιμένουμε!
