Ο Ζακ Κωστόπουλος δεν ήταν πλούσιος ούτε δούλευε σε κάποια μεγάλη πολυεθνική. Δεν ήταν καν εργαζόμενος σε κάποια εταιρεία, ούτε είχε το δικό του μαγαζί. Δεν είχε γυναίκα, ούτε ήταν πατέρας. Δεν ήταν καν στρέιτ και είχε επιλέξει να μη ζει μέσα στις νόρμες του σύγχρονου ελληνικού κοινωνικού πλαισίου. Ήταν καλλιτέχνης, drag queen, γκέι, ανοιχτά οροθετικός και αγωνιζόμενος για τα δικαιώματα των οροθετικών, γνωστός ακτιβιστής για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου κάποιοι “συνάνθρωποί” μας αποφάσισαν ότι η ζωή του δεν έχει αξία και σε αγαστή συνεργασία με την αστυνομία και το ΕΚΑΒ, τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου, στο κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι, με πολύ κόσμο στον περιβάλλοντα χώρο, αλλά και χωρίς κανένας να μιλήσει ή να αντιδράσει εγκαίρως. Για να μπορέσει αυτή η πράξη να παρουσιαστεί ως λογική στο “μέσο Έλληνα”, αρκούσε να του πουν ότι ήταν πρεζάκι και ληστής με μαχαίρι. Τότε, μπορούσε να δικαιολογηθεί η δολοφονία, μπορούσε να ειπωθεί ότι του άξιζε αυτό που έπαθε, γιατί μπροστά στην ιδιοκτησία και την περιουσία ενός καταστηματάρχη η ζωή ενός “περιθωριακού” υποκειμένου έχει μηδαμινή αξία.
Τα ΜΜΕ για πολλές μέρες επαναλάμβαναν το γνωστό πλέον παραμύθι και συνέχιζαν ακόμα και όταν το σενάριο που είχαν γράψει όλοι μαζί, ο φασίστας κοσμηματοπώλης, ο φασίστας συνεργάτης του, η αστυνομία και οι δημοσιογράφοι, άρχισε να εμφανίζει τεράστια κενά. Αποδείχθηκε ότι ο Ζακ δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά για τα οποία κατηγορήθηκε, πάρα ένας άνθρωπος φοβισμένος, που έψαχνε ένα καταφύγιο. Οι λόγοι για τους οποίους βρέθηκε σε αυτή τη θέση δεν έχουν καμία σημασία, γιατί κανένας λόγος δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για το λιντσάρισμα ενός ανθρώπου.
Η δολοφονική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας, είχε ως στόχο και θύμα τον Ζακ, στο όνομα του όμως χτυπήθηκαν όλοι οι άνθρωποι με «μη κανονικές» σεξουαλικότητες, οι οροθετικοί/ες, οι χρήστ(ρι)ες ναρκωτικών. Ο Ζακ είχε κυνηγηθεί πολλές φορές απλά και μόνο για αυτό που ήταν, όπως πολλοί και πολλές πέφτουν καθημερινά θύματα από επιθέσεις φασιστών και υπερασπιστών της έννομης τάξης και της πατρίδας, απλά και μόνο επειδή έχουν άλλο χρώμα δέρματος, διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Η σωματική και λεκτική επίθεση που δέχθηκε εκείνη τη μέρα ο Ζακ, αλλά και η επίθεση που δέχεται μέχρι και σήμερα, αποτελεί επίθεση ενάντια σε όλους τους “διαφορετικούς” και αδύναμους αυτού του κόσμου.
Η συναυτουργία της αστυνομίας και του κράτους, που προσπάθησε να συγκαλύψει κα να διαστρεβλώσει τα γεγονότα, ώστε να μην τιμωρηθούν ποτέ οι θύτες, επιβεβαιώνει την αρμονική δράση των σύγχρονων μηχανισμών άσκησης της εξουσίας και καταπίεσης. Οι σύγχρονες μορφές φασισμού δεν υπάρχουν αυτοτελώς ως απλά ιδεατά σχήματα, αλλά αποτελούν κομμάτι του ετεροπατριαρχικού καπιταλιστικού συστήματος και τρέφονται από αυτό. Τρέφονται από την πρεκαριοποίηση των εργαζομένων και την ανεργία, τον πατριωτισμό, τα ΜΜΕ, από αυτούς και αυτές που είπαν από την πρώτη στιγμή για τον Ζακ, “καλά να πάθει”, από τις καθημερινές συμπεριφορές ρατσιστικού περιεχομένου εναντίον οποιουδήποτε “διαφορετικού”, από αυτούς και αυτές που ακούν και βλέπουν, αλλά δεν αντιδρούν σε παρόμοιες καταστάσεις. Μια τέτοια κατάσταση κοινωνικού εκφασισμού, η οποία δεν αφήνει περιθώρια για την επιβίωση του Άλλου, οδηγεί με σιγουριά σε μια δυστοπική όχι τόσο μακρινή κοινωνία. Υποχρέωσή μας είναι να αντισταθούμε, να διεκδικήσουμε εδώ και τώρα απονομή δικαιοσύνης για τον Ζακ, να φτιάξουμε για ένα διαφορετικό παρόν και μέλλον.
Το Σάββατο 1/12 12μ συμμετέχουμε στη συγκέντρωση και πορεία προς τη ΓΑΔΑ, η οποία οργανώνεται από την πρωτοβουλία Justice for Zak/Zackie. Προσυγκέντρωση στη συμβολή Αλεξάνδρας και Κηφισιας.
Για να υπάρχει χώρος για όλες και όλους.
Για να μην υπάρξουν άλλοι Ζακ, ας είμαστε όλοι και όλες εκεί.
- O τίτλος του κειμένου αναφέρεται στην ομώνυμη ταινία του 1970 του Έλιο Πέτρι. Οι παραλληλισμοί για το ρόλο του κράτους, της αστυνομίας, του τύπου, και τους ευυπόληπτους πολίτες, είναι επικίνδυνα επίκαιροι.
