Η παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της έμφυλης και πατριαρχικής βιας υπάρχει ως μια συμβολική υπενθύμιση της πιο τρομακτικής και ταυτόχρονα πολύμορφης εκδήλωσης της έμφυλης ανισότητας στην καθημερινή μας ζωής. Στο σπίτι, στους χώρους εργασίας, στους δρόμους το βράδυ, ακόμη και στους χώρους της πολιτικής και πολιτιστικής δραστηριότητας λανθάνει διαρκώς η απειλή της έμφυλης βίας. Επιπλέον, συχνά η έμφυλη βια εμφανίζεται ως κανονικοποιημένη και “φυσιολογική” στις αναπαράστασεις των ΜΜΕ για τις έμφυλες σχέσεις, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που τα υποκείμενα που έχουν υποστεί έμφυλη βία ενοχοποιούνται ηθικά ή και έμπρακτα από τους θεσμούς του κράτους.
Η καταγγελία και η δημοσιοποιήση της έμφυλης βιας δεν είναι το μοναδικό είναι ωστόσο ένα σημαντικό βήμα για την αντιμετώπιση της. Η αλληλεγγύη είναι ένα άλλο. Όλες έχουμε να διηγηθούμε μια ιστορία έμφυλης βίας, δική μας ή κάποιου οικείου ή λιγότερο οικείου μας προσώπου. Σήμερα διαλέγουμε να σας αφηγηθούμε κάποιες από αυτές προσκαλώντας σας να μοιραστείτε κι άλλες μαζί μας.
Γράψτε μας στο email hello@[email protected] ή στο inbox μας στο fb. Μόνο με τη συγκατάθεση σας οι ιστορίες θα δημοσιευτούν ανυπόγραφα στο site.
******
Φωνές, κλείσιμο παραθύρων, σιωπή. Φωνές, ήχος από σπασμένα αντικείμενα, σιωπή. Φωνές, κλάμματα, σιωπή. Αυτός ανοίγει την εξώπορτα, χαμογελαστός καλημερίζει τους γείτονες και εκείνοι του ανταποδίδουν ευγενικά. Βάζει εμπρός το αυτοκίνητο φεύγει. Αυτή ανοίγει την εξώπορτα, σκυφτή προχωράει. Δεν χαιρετάει κανέναν και με γρήγορο βήμα φεύγει από τα αδιάκριτα βλεμματά τους. Επόμενη μέρα το ίδιο. Το ίδιο, το ίδιο, το ίδιο. Εκείνος χαμογελαστός, εκείνη σκυφτή. Εκείνος περήφανος, εκείνη ντροπιασμένη, οι γείτονες «διακριτικοί». Ζωή με φόβο και ντροπή; Όχι! Ζωή με αξιοπρέπεια! Παίρνει τη βαλίτσα της και φεύγει. Ο άντρας κλαίει που τη χάνει, οι γείτονες του συμπαραστέκονται, εκείνη είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ!
******
Ποτέ από πεζόδρομο, σίγουρα ποτέ μετά το σούρουπο. Και ποτέ από σκοτεινό δρόμο ή μέσα από πάρκο. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης ακούγεται εκνευριστικά κοινότοπο, κάπως σαν τους γονείς σου όταν ήσουν έφηβη. Αλλά πλέον ούτε που καταλαβαίνεις ότι αυτόματα αλλάζεις δρόμους και διαδρομές μέσα στην πόλη για να αποφύγεις ότι θεωρείς επισφαλές περιβάλλον. Καμιά φορά ζηλεύεις, θα προτιμούσες να κυκλοφορείς χωρίς τους «αυτό-περιορισμούς», χωρίς να κοιτάς κλεφτά το βράδυ για να τσεκάρεις ποιος περπατάει 5 μέτρα πίσω.
******
Λοιπόν αυτή η φίλη είχε κάτσει πιο αργά στη δουλειά γιατί της το είχε ζητήσει ο προϊστάμενος της. Είχαν μείνει οι δυο τους στον όροφο. Ενώ δούλευε καθιστή στον υπολογιστή πήγε αυτός από πίσω, έκανε στην άκρη τα μαλλιά της και άρχισε να τη χαϊδεύει στο πίσω μέρος του λαιμού. Αυτή σοκαρίστηκε και η αντίδραση της ήταν να απομακρύνει το χέρι του με το χέρι της με έντονο τρόπο για να καταλάβει ότι δεν περνάει αυτό. Δεν το είπε σε κανέναν το περιστατικό για μεγάλο χρονικό διάστημα και ακόμα και τώρα δεν το έχει πει και σε κανέναν από τη δουλειά. Θέλει όμως να το πει σε μια συνάδελφισσα της έτσι ώστε όταν θα τον καταγγείλει (όταν αποφασίσει να φύγει από αυτή τη δουλειά) να έχει κάποια να την υπερασπιστεί.
******
Αστικό λεωφορείο σε μικρή πόλη. Βράδυ λίγο πριν τη λήξη της βάρδιας. Μπαίνω χωρίς να έχω ενημερωθεί καλά για τα δρομολόγια. Ο οδηγός συνομιλεί με έναν φίλο του που κάθεται στο μπροστινό κάθισμα του λεωφορείου. Δεν υπάρχουν άλλοι επιβάτες. Το λεωφορείο ξεκινάει. Μου απευθύνουν το λόγο ευγενικά. Από πού είμαι; Για ποιό λόγο έχω επισκεφτεί την πόλη τους; Κάνω τις χειρότερες σκέψεις. Μόνη μου στο λεωφορείο με δύο άντρες σε μια πόλη που δε ξέρω. Εκείνοι ανυποψίαστοι συνεχίζουν να μιλάνε μεταξύ τους για μικροπράγματα. Αμήχανα παίζω με το κινητό μου κι εύχομαι στην επόμενη στάση να μπει κάποια γυναίκα στο λεωφορείο. Φτάνω στο προόρισμο μου. Καληνυχτίζω ευγενικά. Άσχημο πράγμα να μην υπάρχει εμπιστοσύνη.
>Πορεία 24/11/2018 12μ, προσυγκέντρωση Καπνικαρέα
