Η καραντίνα και η κοινωνική απομόνωση είναι συνθήκες που μπορεί στην Ελλάδα σταδιακά να αίρονται, πάρα ταύτα σε πολλά μέρη του κόσμου συνεχίζονται. Το να μείνει κάποια στο σπίτι συνεπάγεται μία πληθώρα συνθηκών: κάποια/ος να έχει “σπίτι”, να έχει δουλειά και να μπορεί να εργαστεί από το “σπίτι”, να μην είναι άνεργη/ος και συνεπώς να μπορεί να εξασφαλίσει το “σπίτι”, να έχει δικαίωμα εργασίας για να μπορεί να δουλέψει και μάλιστα από το “σπίτι” για να μπορεί να εξασφαλίσει το “σπίτι”, να μπορεί να μείνει κάποια “σπίτι”, καθώς μπορεί να εργάζεται από το σπίτι, αλλά αυτό να μη συνεπάγεται ότι ο διαρκείς εγκλεισμός δημιουργεί μια διαρκή συνθήκη εργασίας (δουλειά, παιδιά, καθάρισμα, γονείς, πολλαπλή φροντίδα υγιεινής κλπ), να μπορεί να μείνει κάποια στο “σπίτι” της σε συνθήκες ασφάλειας κι όχι σε ένα διαρκές κακοποιητικό περιβάλλον. Το lockdown και η καραντίνα ενέδειξαν με τον πιο βιωματικό τρόπο (με τη γλώσσα δηλαδή του φεμινιστικού κινήματος) ότι ο εγκλεισμός μέσα στον “οίκο”, σε εκείνος δηλαδή τον προσωπικό και ιδιωτικό χώρο που εδράζονται οι πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας, επέτεινε τη δυσμενή θέση των γυναικών σε όλο το φάσμα του βίου τους: από το γεγονός ότι η επισφαλώς εργασία χαρακτηρίζει επαγγέλματα έμφυλα προσδιορισμένα και συνεπώς πολλές αποκλείσθηκαν από τα εκάστοτε έκτακτα επιδόματα, μέχρι το γεγονός ότι πολλές γυναίκες αναγκάστηκαν να βρεθούν σε συνθήκες εγκλεισμού με τον ίδιο τους το βασανιστή.
Ως Κιουρί@ προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε διεθνείς εμπειρίες των έμφυλων υποκειμένων για την καραντίνα και τον εγκλεισμό, με οπτικοακουστική μορφή. Δείτε τα βιντεάκια παρακάτω:
Melissa M. Valle, Νέα Υόρκη
Μηνύματα από αγωνίστριες από CSOA (Centro Social Okupado Autogestionado), Βαρκελώνη
