Προ κάποιων ημερών δημοσιοποιήθηκε ένα γεγονός έμφυλης βίας εντός του χώρου της Αριστεράς. Από το γεγονός αυτό καθαυτό, όσο και από τον τρόπο με τον οποίο πολλές από τις οργανώσεις της Αριστεράς (ρητά ή άρρητα) αντιμετώπισαν το ζήτημα, κρίνουμε πως δυστυχώς, η συζήτηση βρίσκεται πολλά βήματα πίσω από αυτά που θα έπρεπε να βρίσκεται σήμερα η Αριστερά. Από πλευρά μας, ως φεμινιστική – ΛΟΑΤΚΙ και αριστερή συλλογικότητα θέλουμε να θέσουμε κάποια ζητήματα και να ξανατονίσουμε τις βασικές αρχές που κατά την γνώμη μας, θα πρέπει να χαρακτηρίζουν μία φεμινιστική και αριστερή πολιτική.
Ας το πιάσουμε από την αρχή: Οι καπιταλιστικοί τρόποι παραγωγής αναπαράγονται πάνω και μέσω των σχέσεων εξουσίας που αναπτύσσονται εντός της πατριαρχίας. Η οικογένεια, δομή η οποία αποτελεί τη πλέον χαρακτηριστική του πατριαρχικού συστήματος εξουσίας, χαρακτηρίζεται από την ιεραρχία και το σκληρό έμφυλο καταμερισμό. Ήδη από τα μαρξικά κείμενα καταδεικνύεται ότι η οικογένεια «[…] περιέχει σε μικρογραφία όλες τις αντιθέσεις που αργότερα αναπτύσσονται πλατιά στην κοινωνία και στο κράτος της.» (Ένγκελς Φ., 1970: 60). Το ενδιαφέρον δε, είναι ότι και κατά τη νεωτερική περίοδο, εντός των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής δηλαδή, «[…] ο γάμος, η ιδιοκτησία, η οικογένεια, παραμένουν άθικτα γιατί αποτελούν στην πράξη τις βάσεις πάνω στις οποίες έχει οικοδομήσει η αστική τάξη την εξουσία της.» (Ραβαγιόλι Κ., 1979: 93). Γίνεται, λοιπόν, εμφανές με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι καπιταλισμός – πατριαρχία βρίσκονται συνεχώς σε μία διαλεκτική, βάσει της οποίας αναπαράγεται η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. «Η πρώτη ταξική αντίθεση που εμφανίζεται στην ιστορία συμπίπτει με την ανάπτυξη του ανταγωνισμού του άντρα και της γυναίκας στη μονογαμία, και η πρώτη ταξική καταπίεση με την καταπίεση του γυναικείου φύλου από το αντρικό» (Ένγκελς Φ., 1970: 68). Την ίδια στιγμή, μέσω αυτής της καταπίεσης κατανέμονται έμφυλοι ρόλοι, οι οποίοι στην περίπτωση αμφισβήτησής τους αντιμετωπίζονται από τους φορείς πατριαρχίας – υποκείμενα και θεσμούς- μέσω της βίας.
Οι βασικές έννοιες, οι οποίες μπορούν να μας βοηθήσουν ώστε να γίνει κατανοητό γιατί ο φεμινισμός τροφοδοτεί το μαρξισμό και γιατί η κοινωνική χειραφέτηση αν δεν είναι και φεμινιστική δε θα είναι χειραφέτηση, είναι οι έννοιες της καταπίεσης και της ισότητας. Και οι δύο αυτές έννοιες μπορούν να περιγράψουν από τη μία την ιεραρχία, την κυριαρχία, την πειθάρχηση -καταπίεση της πατριαρχίας και του καπιταλισμού και από την άλλη το στόχο για απελευθέρωση και χειραφέτηση – ισότητα. Όπως ο φεμινισμός διεκδικεί την ισότητα μεταξύ των έμφυλων υποκειμένων κι όχι μία “αντεστραμμένη” κυριαρχία (πράγμα το οποίο δεν μπορεί να σταθεί, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει αντίστροφος σεξισμός), έτσι κι ο κομμουνισμός δεν είναι η μονοσήμαντη κυριαρχία της εργατικής τάξης επί της αστικής. Κομμουνισμός είναι εκείνη η κοινωνία που όλες θα είναι ίσες με ελευθερία και όπου η ένταση ισότητας – ελευθερίας δε θα είναι υπό διακύβευση, καθώς οι άνθρωποι δε θα είναι αλλοτριωμένες και θα ξέρουν πως να τη διαχειρίζονται.
Θεωρούμε ότι στους κόλπους του κινήματος και της Αριστεράς ζητήματα έμφυλης βίας δε θα πρέπει να έχουν κανένα χώρο, πολλώ δε μάλλον, ανοχή από τμήματα Αριστεράς. Σε αυτό το σημείο δε γίνεται να μην κάνουμε αναφορά στα μάτσο πρότυπα που πολλές συλλογικότητες, τόσο της Αριστεράς όσος και του ευρύτερου κινηματικού χώρου, αναπαράγουν. Από την παραγωγή πολιτικού λόγου και την πολιτική πρακτική μέχρι τις διαπροσωπικές σχέσεις, το κυρίαρχο πρότυπο του «μάτσο πολιτικολόγου – συνδικαλιστή» συνεχίζει να έχει κεντρική παρουσία σε κάθε έκφανση της συλλογικής ζωής, χωρίς δυστυχώς να γίνονται σοβαρές προσπάθειες κατάργησης του προτύπου αυτού και της προώθησης φεμινιστικών λόγων και πρακτικών, συμπεριληπτικών και δημοκρατικών. Άλλωστε, είναι δυστυχώς προφανές, ότι ο δημόσιος χώρος, που συγκροτεί η αριστερά στους κοινωνικούς χώρους παρέμβασης της, στην μαζική πλειοψηφία των περιπτώσεων, δεν αποτελεί ασφαλή χώρο (safe space) για την συμπερίληψη μη ετεροκακονικών συμπεριφορών και κυρίαρχων επιτελέσεων φύλου.
Θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαρες, η υπόθεση της χειραφέτησης είναι μια διαδικασία συμπεριληπτική, δημοκρατική και φεμινιστική. Η ανοχή, πολλώ δε μάλλον, η αναπαραγωγή κυρίαρχων πατριαρχικών προτύπων μέσω μιλιταριστικών πρακτικών δεν έχει κανένα χώρο στο κίνημα και στους κοινωνικούς μας χώρους. Και η αναπαραγωγή της μάτσο κουλτούρας σχετίζεται τόσο με το δημόσιο χώρο, όσο και με το λεγόμενο ιδιωτικό, καθώς όπως καλά γνωρίζουμε το «προσωπικό είναι πολιτικό». Ό,τι συμβαίνει στο χώρο πίσω από την κλειστή πόρτα του «διαμερίσματος», αναπαράγεται και έξω από αυτή την πόρτα (αντιστρόφως), πράγμα το οποίο έχει επιβεβαιωθεί πολλάκις.
Οι φορείς καταπίεσης για εμάς θα πρέπει να μην έχουν την ανοχή από καμία οργάνωση, μέτωπο, κοινωνικό χώρο. Κι αυτό ζητούμε να ληφθεί υπόψη από όλους του χώρους, όσο και απ όλες τις φεμινιστικές και ΛΟΑΤΚΙ συλλογικότητες στο δρόμο για την οικοδόμηση μίας φεμινιστικής, χειραφετησιακής πολιτικής στο σήμερα, θεωρώντας επίσης, ότι αφενός η ΑΡΙΣ με την μέχρι τώρα στάση της συμπεριλαμβανομένης και της δημοσίευση ενός κειμένου που στοχοποιεί τον φεμινισμό στις οργανώσεις της Αριστεράς έμπρακτα υπερασπίζεται μια τέτοια συμπεριφορά, αφετέρου ότι η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. οφείλει να λάβει πρωτοβουλίες για την απομάκρυνση πολιτική και οργανωτική του συγκεκριμένου ατόμου. Κυρίως όμως, για να μην μένουν κενό γράμμα όλες αυτές οι διατυπώσεις, οι οργανώσεις και τα σχήματα της Αριστεράς, του α/α χώρου και των κοινωνικών κινημάτων, οφείλουν να προστατεύονται, αποκλείοντας άτομα ή και συλλογικότητες, που όχι μόνο κατά σύστημα υιοθετούν και έχουν γίνει συνώνυμες με βίαιες σεξιστικές συμπεριφορές αλλά αρνούνται να διαχωρίσουν τη θέση τους από πράξεις σεξιστικής βίας.
Η χειραφέτηση ή θα είναι φεμινιστική,
ή αλλιώς θα είναι μία ακόμη φιλελεύθερη αλλαγή
όπως τόσες άλλες στο παρελθόν!
