Χτες, Τετάρτη 13 Ιουλίου, ο Δ. Λιγνάδης κρίθηκε ένοχος για δυο βιασμούς και καταδικάστηκε με 12 χρόνια φυλάκισης, ενώ κρίθηκε αθώος για τον βιασμό του τότε ανήλικου Αλί και ενός τέταρτου μηνυτή, στη βάση των ανεπαρκών στοιχείων. Aυτή ήταν το δίχως άλλο μια στιγμή ανάτασης του φεμινιστικού κινήματος που επιβλήθηκε στο δικαστικό σώμα και τον δημόσιο λόγο, πετυχαίνοντας με αυτή τη μικρή αλλά συνάμα σημαντική και καθόλου αυτονόητη νίκη “σηκώνοντας” αυτή τη δίκη με τη διαρκή δημοσιογραφική κάλυψή της και δημιουργώντας ένα ασφαλές πλαίσιο που ενθαρρύνει τους/τις επιζήσαντες/ες να μιλήσουν κ.ο.κ.. Δυστυχώς, ωστόσο οι θεσμοί της δικαιοσύνης δεν άργησαν να μας υπενθυμίσουν για ακόμη μια φορά δίπλα σε ποιους πραγματικά στέκονται.
Λίγες ώρες αργότερα, και κόντρα σε κάθε δικαστική πρακτική για τέτοια εγκλήματα, ο Δ. Λιγνάδης αφήνεται ελεύθερος με αναστολή μέχρι την άσκηση έφεσης της απόφασης. Η απόφαση αυτή προστίθεται σε μια μακρά λίστα προκλητικών αποφάσεων που αντανακλούν με τον πλέον σαφή τρόπο την ταξική μεροληψία της δικαιοσύνης: δίπλα στον δολοφόνο του Ζακ Κωστόπουλου, τον Χορταριά και τον Πέτρο Φιλιππίδη που αφέθηκαν πρόσφατα επίσης ελεύθεροι, καθώς και τον Κορκονέα, τους αστυνομικούς που δολοφόνησαν τον Ν. Σαμπάνη την ίδια στιγμή που η ελληνική δικαιοσύνη εξαντλεί για ακόμη μια φορά την εκδικητικότητα της σε απεργούς πείνας που διεκδικούν τα αυτονόητα.
Ο φεμινιστικός αγώνας είναι διαρκής- δεν αποσκοπεί μονάχα στην εκδίκαση αποφάσεων και σίγουρα δε σταματάει σε αυτές. Μέχρι να σταματήσει η προκλητική ασυλία του Δ. Λιγνάδη και την ασυλία της πατριαρχίας και όλων όσων ωφελούνται από αυτήν!
Καμία μόνη!
