Πενήντα και πλέον χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση του Stonewall, όταν οι μαύρες τρανς εκείνου του bar αντέδρασαν δυναμικά σε μια ακόμα έφοδο της αστυνομίας. Και όμως,παρόλο που έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια, ο δρόμος παραμένει ακόμη αναγκαία συνθήκη για τα λοατκι και κουήρ υποκείμενα, όχι μόνο για την ορατότητα και τις θεσμικές διεκδικήσεις αλλά (κυρίως) για το βασικότερο αίτημα: να ζήσουμε όπως επιθυμούμε.
Η ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων τριών ετών προκαλεί πράγματι μια δυσφορία στα λοατκι υποκείμενα που βρίσκονται στη χώρα. Το θεσμικό πλαίσιο όχι μόνο έχει παραμείνει στο ίδιο σημείο αλλά μάλλον έχει χειροτερέψει. Οι εξαγγελίες για θεσμικές μεταρρυθμίσεις στο πεδίο των λοατκι δικαιωμάτων έχουν παραμείνει εξαγγελίες ενώ το έργο της Επιτροπής για την Εθνική Στρατηγική της Ισότητας των ΛΟΑΤΚΙ έχει χρησιμοποιηθεί με εργαλειακό τρόπο και αποκλειστικά για λόγους επικοινωνίας. Οι τελευταίες αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο για τις θεραπείες μεταστροφής νομιμοποιούν εμμέσως αυτές τις βασανιστικές πρακτικές για τα λοατκι υποκείμενα. Αλλά ακόμη κι αν όλα αυτά δεν ίσχυαν, η αλλαγή της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων σε ΓΓ Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων αντανακλά τη νεοσυντηρητική πολιτική που υλοποιεί η κυβέρνηση καθώς και μια αντίληψη για τα έμφυλα δικαιώματα αποκλειστικά ενταγμένων σε ένα ετεροκανονικό και πατριαρχικό πρότυπο οικογένειας.
Επιπλέον, δε γίνεται να παραβλέψουμε το μεγάλο τραύμα της λοατκι κοινότητας. Η βίαιη δολοφονία του Ζακ και η μη απονομή δικαιοσύνης στην πρωτόδικη δικαστική διαδικασία που ολοκληρώθηκε το Μάιο του 2022 αφήνουν πίσω τους βαθύ το αίσθημα της οργής και της θλίψης. Είναι λοιπόν ακατανόητο το αιτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ΛΟΑΤΚΙ+ Αστυνομικών να αιτούνται όχι μόνο τη συμμετοχή τους στο Athens Pride αλλά και να παρελάσουν φορώντας τις στολές τους αδιαφορώντας για το συλλογικό τραύμα. Η ανακοίνωση της διοργάνωσης υπήρξε τουλάχιστον ανακουφιστική ως προς αυτό.
Αντίστοιχα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα και οι διεκδικήσεις πολύ συχνά εργαλειόποιούνται από δυνάμεις που καμία σχέση δεν έχουν με το κουήρ κίνημα. Δεν είναι μόνο οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες οι οποίες έχουν καθιερώσει τα τελευταία χρόνια την τακτική του pink-washing προσπαθώντας να αποκομίσουν οφέλη από την ευκαιριακή σύμπλευση τους με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, παραγνωρίζοντας άλλου τύπου διεκδικήσεις (εργασιακές, οικολογικές) που συνδέονται πιο άμεσα με τις συνέπειες της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας. Τα λοατκι ζητήματα γίνονται εργαλείο και στα χέρια του ακραίου κέντρου για να εμφανίσει ένα προφίλ υπεράσπισης των “ατομικών” δικαιωμάτων τη στιγμή που καταστέλλονται βασικές ελευθερίες και δικαιώματα εντός των κρατών. Ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η εργαλειοποίηση των αιτημάτων μας από ακροδεξιές δυνάμεις στην προσπάθεια τους να ενισχύσουν ρατσιστικές αντιλήψεις και να εμφανιστούν ως πιο “προοδευτικές” σε αντίστιξη προς τις χώρες προέλευσης μεταναστών και μεταναστριών.
Με βάση τα παραπάνω εμείς επιμένουμε ότι ο μόνος ασφαλής χώρος για μας είναι ο δρόμος, απέναντι σε όλους όσοι εκμεταλλεύονται τις διεκδικήσεις του κουήρ κινήματος. Στο δρόμο μπορούμε να διεκδικούμε δικαιώματα, να παλεύουμε για δικαιοσύνη, να αποκτούμε ορατότητα, να γινόμαστε περισσότερα και πιο συμπεριληπτικά. Άνευ όρων στο δρομο λοιπόν.
Το Σάββατο 18 Ιουνίου συμμετέχουμε στην πόρεια του Athens Pride 2022 στην Πλατεία Συντάγματος.
