Στις 16 Ιανουαρίου, κατατέθηκε στην Τουρκία το λεγόμενο νομοσχέδιο “marry your rapist”. Το νομοσχέδιο αυτό θα επιτρέπει στους άντρες που κατηγορούνται για σεξουαλικές επαφές με γυναίκες κάτω των 18, να αποφύγουν την τιμωρία, εάν παντρευτούν το θύμα τους. Σε αυτή τη φάση, είναι υπό συζήτηση ο πιθανός καθορισμός κάποιου ορίου στην επιτρεπόμενη ηλικιακή διαφορά ανάμεσα στον θύτη και στο θύμα (10 ή 15 χρόνια), η υπέρβαση της οποίας θα καθιστά και πάλι παράνομο τον βιασμό ανήλικων γυναικών. Στο άκουσμα της είδησης, πλήθος αντιδράσεων γεννήθηκαν, τόσο από το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (HDP), όσο και από πολλές οργανώσεις του φεμινιστικού χώρου. Η κυβέρνηση Ερντογάν, ως απάντηση στις κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται όλο τον Ιανουάριο στην Τουρκία, δήλωσε πως οι γάμοι με ανήλικες είναι μια «λυπηρή πραγματικότητα», μια παράδοση αιώνων στην Τουρκία, και το εν λόγω νομοσχέδιο αποσκοπεί στην αποκατάσταση της τιμής των θυμάτων και στη διόρθωση της αδικίας που έχουν υποστεί.
Στην ουσία, το νομοσχέδιο όχι μόνο νομιμοποιεί ταυτοχρόνως το γάμο με ανήλικες και τον βιασμό τους, αλλά θα επιτρέψει και στους ήδη καταδικασμένους παραβάτες, ο αριθμός των οποίων ανέρχεται σε περίπου 4.000, να κερδίσουν την ελευθερία τους, εάν παντρευτούν τα θύματά τους. Όλα αυτά, βέβαια, μόνο απρόθετες ενέργειες δεν είναι για την κυβέρνηση Ερντογάν. Πρόκειται, άλλωστε, για τον Πρόεδρο που την τελευταία πενταετία έχει δηλώσει ευθαρσώς πως η έμφυλη ισότητα παραβαίνει τους νόμους της φύσης, οι γυναίκες που δεν κάνουν τουλάχιστον τρία παιδιά δεν είναι ολοκληρωμένες ως άνθρωποι, και πως μια γυναίκα που αρνείται τη μητρότητα, δεν είναι γυναίκα. Και όλα αυτά, σε μια χώρα που την τελευταία δεκαετία καταγράφηκαν σχεδόν μισό εκατομμύριο γάμοι ανήλικων κοριτσιών και 4.000 γυναικοκτονίες (409 μόνο το 2018), και το 41% των γυναικών έχουν υποστεί φυσική ή σεξουαλική βία μόνο από τους συντρόφους τους.
Πίσω από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, κρύβεται μια διπλή προσπάθεια. Η κυβέρνηση Ερντογάν προσπαθεί να απαλείψει τα στοιχεία που αποδεικνύουν την έμφυλη βία στην Τουρκία, η οποία τείνει να πάρει χαρακτηριστικά επιδημίας, σύμφωνα με τούρκικες οργανώσεις για τα γυναικεία δικαιώματα. Με τον τρόπο αυτό, και νομιμοποιώντας, στην ουσία, τον ίδιο το βιασμό ανήλικων γυναικών, ανοίγει κανονικά τον δρόμο για τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την παιδική κακοποίηση. Έτσι, προσπαθεί να μεταρρυθμίσει προς το χειρότερο νομικό καθεστώς για τις γυναίκες στην Τουρκία, αθωώνοντας στην πράξη τους βιαστές και στέλνοντας το μήνυμα πως ο βιασμός δεν μετράει, εφόσον οι νέες γυναίκες «αποκαθίστανται», η παραβίαση και το τραύμα δεν έχουν σημασία, αφού από δω και στο εξής θα μπορούν να βιάζονται και υπό τη θεσμική έγκριση του κράτους, έχοντας παντρευτεί τον βιαστή τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που η έμφυλη καταπίεση και η συντηρητικοποίηση εκδιπλώνονται παράλληλα και εξυπηρετούν την αναπαραγωγή του έθνους, το δημογραφικό έλεγχο του πληθυσμού και την προσπάθεια ισχυροποίησης της χώρας στη διεθνή σκηνή. Ιδωμένο σε συνδυασμό με άλλα μέτρα που έχει λάβει η τουρκική κυβέρνηση, όπως οι ενισχύσεις για οικογένειες με πάνω από τρία παιδιά και οι δηλώσεις ότι «τα ισχυρά έθνη προκύπτουν από ισχυρές οικογένειες», το νομοσχέδιο είναι μία μεταξύ αρκετών προσπαθειών για την αύξηση του πληθυσμού. Ο σχεδιασμός αυτός βασίζεται στη (ρητά εκφρασμένη) ιδέα του κυβερνόντος κόμματος ότι οι έννοιες του γάμου και της τεκνοποίησης είναι θεμελιώδεις για μια Τουρκία που οφείλει «να ανθίσει και να κάνει παιδιά», προκειμένου να καταστεί πραγματικά μεγάλος και ισχυρός παίκτης στα διεθνή πράγματα.
Σε κάθε περίπτωση, ας μην ξεχνάμε ότι αντίστοιχο νομοσχέδιο κατατέθηκε στο τουρκικό Κοινοβούλιο το 2016, και οι μαζικές κινητοποιήσεις του φεμινιστικού κινήματος, εντός και εκτός των τουρκικών συνόρων, πέτυχαν την απόσυρσή του. Επίσης, σε μια σειρά χωρών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής (την Αίγυπτο, την Ιορδανία, το Λίβανο, το Μαρόκο, την Τυνησία και την Παλαιστίνη), αντίστοιχες νομικές προβλέψεις άλλαξαν, για να προστατεύσουν οι ανήλικες γυναίκες μετά από εξίσου μεγάλη προσπάθεια και κινητοποίηση. Ας μην ξεχνάμε ότι, στην πατριαρχία, ο δρόμος για τη διεκδίκηση της ελευθερίας των σωμάτων και των ζωών μας, περνά πάντα μέσα από τους αγώνες μας. Αγώνες όπως αυτός που δίνεται αυτή τη στιγμή στην Τουρκία για να αποτρέψει τη νομική κατοχύρωση της φρίκης, αγώνες που είναι και δικοί μας, σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν δίνονται.
