Σήμερα στις 21.00 στην Κλαυθμώνος οι φωνές μας να ακουστούν δυνατά. Γιατί μετράμε άλλη μια δολοφονημένη, όταν πια έχουμε χάσει το μέτρημα. Πρόκειται για τη 16η γυναικοκτονία με βάση τα μέσα ενημέρωσης, για την 27η με βάση την καταγραφή του femicide.gr. Οι γυναικοκτονίες, ως το τελευταίο στάδιο στην πυραμίδα της έμφυλης βίας, συμπυκνώνουν σε μια εγκληματική πράξη όλα τα στερεότυπα της πατριαρχίας σχετικά με την ανδρική κυριαρχία πάνω στο σώμα, την αυτοδιάθεση και τα δικαιώματα των γυναικών. Χαρακτηριστικό, επίσης, είναι ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα στον ορισμό, την εννοιολόγηση και τη «μέτρηση» των γυναικοκτονιών, με αποτέλεσμα να υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις του αριθμού τους. Σε κάθε περίπτωση, μοιάζει να διανύουμε μια περίοδο βαθύτατης κοινωνικής κρίσης, που σημαδεύεται από μια έκρηξη συντηρητισμού και επαναδιαπραγμάτευσης πολλών κεκτημένων του φεμινιστικού κινήματος διεθνώς, που θέτει στο στόχαστρο τα δικαιώματα, ακόμα και την ίδια τη ζωή, των γυναικών.
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να ξέρουμε με ασφάλεια εάν η διάχυτη αίσθηση ότι οι γυναικοκτονίες ολοένα και αυξάνονται αληθεύει, γιατί δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για την εξαγωγή ασφαλούς συμπεράσματος. Είναι γεγονός πως, μέσα σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο, τόσο οι ερευνητικές μέθοδοι όσο και το τι εν τέλει επιλέγεται και χρηματοδοτείται ως άξιο μελέτης, διαπερνάται από πατριαρχικές και σεξιστικές αντιλήψεις, κι έτσι υπάρχουν πάρα πολλά που δεν ξέρουμε (επειδή δεν προσπαθήσαμε ακόμα να μάθουμε, ή επειδή κάναμε τις λάθος ερωτήσεις) για τις πραγματικές διαστάσεις της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών. Αυτό που, όμως, είναι βέβαιο, είναι ότι το κοινωνικόπολιτικό πλαίσιο της συζήτησης για αυτά τα θέματα έχει αλλάξει αισθητά. Η κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία» στο δημόσιο λόγο ακόμη και συντηρητικών μέσων ενημέρωσης, ρίχνει φως σε μια πραγματικά ζοφερή πραγματικότητα για τις γυναίκες, και καθορίζει τους όρους μιας συζήτησης που στο κέντρο της έχει το ερώτημα: πόσο βαθιά επηρεάζει το φύλο την ασφάλεια, τα δικαιώματα και την ίδια μας την επιβίωση; Και για πόσο;
Με το φαινόμενο της έμφυλης βίας να έχει πάρει πλέον ενδημικά χαρακτηριστικά, είναι επιτακτική η ανάγκη να οργανωθεί ο διάλογος για την ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών για την εξάλειψή του. Αυτή η συνθήκη που πλήττει τόσο βαθιά τόσο πολλές από εμάς, δεν μπορεί να απαντηθεί χωρίς τον καθορισμό ενός εξειδικευμένου νομικού πλαισίου που να προστατεύει τα έμφυλα υποκείμενα, και τη διαμόρφωση πολιτικών διαπαιδαγώγησης και ενημέρωσης σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά και πολύπλευρης υποστήριξης και παροχής διεξόδων σε όσες και όσα πλήττονται. Παράλληλα, οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν πρωτίστως μέσα από την οργάνωση των ίδιων των υποκειμένων που πλήττονται από την πατριαρχία. Έχει έρθει η ώρα να τους δοθεί περισσότερο βήμα, κι άλλη ορατότητα, πιο πολύς χώρος να μιλήσουν για αυτά που ζουν και να κάνουν τις ανάγκες τους να ακουστούν. Οι αγώνες του φεμινιστικού κινήματος και η συλλογική οργάνωση αποτελούν την προμετωπίδα των διεκδικήσεων για πραγματική έμφυλη ισότητα, για να πάψουμε να μετράμε κάθε μέρα και λιγότερες.
Σήμερα στις 21.00, θα είμαστε εκεί για να απαιτήσουμε από αύριο να μη λείπει καμιά. Ο δημόσιος χώρος θα ανήκει για λίγο σε αυτές και αυτά των οποίων η ζωή πλήττεται συνεχώς από την έμφυλη βία, σε αυτές και αυτά που διεκδικούν να ακουστούν επιτέλους, και να ζήσουν χωρίς φόβο. Δεν συμβιβαζόμαστε με το να μετράμε κάθε μέρα και λιγότερες. Καμία μόνη.
