Δύο χρόνια μετά την τελευταία πορεία υπερηφάνειας που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, αυτό που μας ενώνει είναι ο κοινός καταπιεστής μας: η πατριαρχία. Αυτό που πραγματικά μας ενώνει είναι η αντίθεση μας απέναντι σε ένα σύστημα που κατηγοριοποιεί ζωές και σώματα σε άξια ή ανάξια να βιωθούν.
Τα τελευταία δύο χρόνια, λόγω της πανδημίας του COVID-19, τα έμφυλα υποκείμενα βίωσαν εκ νέου το τι σημαίνει απομόνωση, κακοποίηση, περιθωριοποίηση και αστυνομική βία- κάτι που δεν αποκλίνει πολύ από την καθημερινότητά τους και προ-κορονοϊού, καθώς η πανδημία της ομοτρανσφοβίας και του σεξισμού είναι προϊόν του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε, κι άρα σύμφυτη με αυτό, σύμφυτη με την καθημερινότητα των πιο ευάλωτων υποκειμένων.
Φέτος, και ειδικά μετά την πρόσφατη υπουργοποίηση και τοποθέτησή του στο Υπουργείο Υγείας, Θάνου Πλεύρη, δικηγόρο υπεράσπισης των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπουλου και γνωστό πολιτικό στέλεχος της ελληνικής άκρας δεξιάς, η οργή μας μεγαλώνει. Είναι πια πιο φανερό από ποτέ ότι ο δρόμος για την πραγματική χειραφέτηση όλων των καταπιεσμένων ΛΟΑΤΚΙ+ υποκειμένων ανοίγει μέσα από την αυτοοργάνωση των ίδιων και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Κάθε χρόνος που περνά γίνεται και μια βροντερή υπενθύμιση ότι λείπει από το ρεπερτόριο συλλογικής δράσης ένα αυτο-οργανωμένο pride, όπου τα ίδια τα καταπιεζόμενα υποκείμενα θα θέτουν τους όρους, θα επιλέγουν τα εργαλεία διεκδίκησης και το πολιτικό περιεχόμενο του Pride δεν θα καθορίζεται από τους χορηγούς, αλλά από τις πληττόμενες τρανς σεξεργάτριες, τους γκέι οροθετικούς, τις/τους ομοφυλόφιλες/ους, του τοξικοεξαρτημένους κ.ο.κ.
Στα βήματα των Marsha P. Johnson, Sylvia Rivera και όλων των εξεργεθείσων στο Stonewall, οραματιζόμαστε έναν κόσμο όπου οι ζωές μας δεν ταξινομούνται ανάλογα με την παραγωγικές δυνατότητες, τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό ή την έκφραση της ταυτότητας του φύλου μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τον κόσμο αυτό δε θα τον φέρουν εμπορευματοποιημένες γιορτές, όπως αυτή του Athens Pride. Το Stonewall δεν είναι επέτειος, αλλά ζωντανή υπενθύμιση: να μην αφήσουμε τα αδέρφια μας ξεχασμένα στη λήθη- τις δολοφονημένες τρανς αδερφές μας, τα θύματα της επιδημίας AIDS, τους εκατοντάδες ομοφυλόφιλους που δέχονται επιθέσεις καθημερινά λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού.
Το κεφάλαιο ποντάρει στη λήθη μας και ενσωματώνει κατά το δοκούν χαρακτηριστικά των σωμάτων που το ίδιο προσπαθεί να εξοντώσει (τρανς/ομοφυλόφιλα υποκείμενα) για να αυξήσει τα κέρδη του. Όμως είναι η ίδια cis ετεροπατριαρχία που μας παγιδεύει σε επισφαλείς δουλειές και που θέλει να οικειοποιηθεί τον αγώνα μας κάθε Ιούνη, ενώ τα ποσοστά ανεργίας στις κοινωνικές αυτές ομάδες παραμένουν στα ύψη. Είναι η ίδια cis ετεροπατριαρχία που, αφού περάσει ο μήνας της Υπερηφάνειας, παύει να “συμμαχεί” με τα σώματα μας (αφού πια δεν επιφέρουν κέρδος) και γυρνά στα σώματα ασφαλείας και καταστολής του κράτους, στον εθνικισμό και στον ρατσισμό.
Φέτος, θα βρισκόμαστε στους δρόμους, όχι επειδή έχουμε αυταπάτες για το ότι η χειραφέτηση περνάει μέσα από καλοφωτισμένους διαδρόμους και γενναίες χορηγίες- αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι ο δρόμος, όπως και τα κοινωνικά κινήματα, είναι δυναμικός. Απέναντι στο pinkwashing των εταιριών και διαφόρων πολιτικών στελεχών του νεοφιλελεύθερου μπλοκ, ενάντια στην αποπολιτικοποίηση του Pride και των αγώνων μας, διεκδικούμε μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις, χωρίς σεξισμό και ομο/τρανσφοβία. Χωρίς εν τέλει, αυτό που τις γεννά: τον καπιταλισμό και την πατριαρχία.
Aπόψε στις 19:00 συμμετέχουμε στην Πορεία Υπερηφάνειας του Αthens Pride στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
Πηγή: https://tudorsandotherhistories.wordpress.com/category/pride-2014-film-review/
