Στην αρχή όλοι έκαναν λόγο για αόρατη ληστεία και για δράστες που ήταν σίγουρα ξένοι. Σε όλα τα ΜΜΕ βλέπαμε τον συντετριμμένο σύζυγο αγκαλιά με το παιδί τους να θρηνεί για τον χαμό της γυναίκας που τόσο αγαπούσε. Τελικά, ο πραγματικός δράστης ήταν αυτός. Ο γυναικοκτόνος ήταν ο λευκός σις, στρειτ άντρας, το “καλό παιδί”, ο ευκατάστατος πιλότος που δολοφόνησε την Καρολάιν επειδή ήταν γυναίκα, επειδή η ίδια ήθελε να πάρουν διαζύγιο και δεν μπόρεσε να δεχτεί πως δεν είχε πια εξουσία πάνω της. Ο ίδιος άνθρωπος που με τον νέο νόμο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, αν η Καρολάιν ζούσε και κατάφερνε να πάρει διαζύγιο θα επιτρεπόταν να βλέπει το παιδί και να συνομιλεί καθημερινά μαζί της.
Φυσικά σε όλα αυτά τα ρεπορτάζ δεν εκφράστηκε κανένας προβληματισμός για το γεγονός ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος της σχέσης τους ήταν ανηλικη και συνεπώς υποκείμενη σε μία άνιση και εντονα εξουσιαστική σχέση. Αντίθετα, η σχέση αυτή επιδιώχθηκε να παρουσιαστεί ως πρότυπο “υγιούς και παραδοσιακής σχέσης” προς μίμηση. Ωστόσο, εμείς πού θα πρέπει να σταθούμε; Θα πρέπει να δούμε πέρα από τα «μικρά» και τα στερεότυπα που αναπαράγουν τα ΜΜΕ και να σκεφτούμε την μεγάλη εικόνα. Αλλά ποια είναι η μεγάλη εικόνα; Η μεγάλη εικόνα είναι η πατριαρχία! Εκείνο δηλαδή το σύστημα έμφυλων σχέσεων εξουσίας, που ιεραρχεί, ταξινομεί και καταπιέζει τα έμφυλα υποκείμενα. Και πώς το κάνει αυτό; Μέσα από τη δομή της οικογένειας ή/ και της αναπαράστασης αυτής. Μέσα από την οικογένεια τα υποκείμενα δομούνται και ιεραρχούνται στους καταπιεστές και στις/α καταπιεζόμενες/α. Έτσι έγινε και τώρα. Και οι καταπιεστές αντιλαμβάνονται εαυτούς ως ιδιοκτήτες και όλες/α τις/α άλλες/α ως κτήμα τους. Εκεί είναι κι ο πυρήνας της Γυναικοκτονίας. Πρόκειται για ένα σύστημα σχέσεων όπου ο cis, στρέιτ, λευκός, υγιής άνδρας επιδιώκει να εξουσιάζει ολόκληρη τη ζωή της άλλης. Η Γυναικοκτονία είναι αυτό που είναι γιατί κάποιος σκοτώνει την άλλη επειδή είναι θηλυκότητα, με όλες τις συνδηλώσεις που δυνητικά βαραίνουν το γυναικείο υποκείμενο, συνδηλώσεις επικυριαρχίας και κτήσης επί των σωμάτων μας. Και αν για κάποιο λόγο δεν επιτελέσουμε τον ρόλο μας ως θηλυκότητες, η τύχη της ζωής μας μπορεί και να βρεθεί στα χέρια ενός άλλου.
Η Γυναικοκτονία έρχεται στο φως μέρα τη μέρα όλο και πιο έντονα ως κοινωνικό φαινόμενο εντός του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Κι αυτό όχι γιατί τώρα μας σκοτώνουν, – πάντα μας σκότωναν-. Αλλά γιατί τώρα, εξαιτίας της επίδρασης των διεθνών φεμινιστικών κινημάτων γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι όταν ο πρώην, ο νυν, ο σύζυγος, ο παρ’ ολίγον, ο όποιος σκοτώνει μία από μας, αυτό δεν είναι ένα «έγκλημα πάθους», είναι άλλη μία Γυναικοκτονία!
Δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση, ούτε είναι “άρρωστος”, είναι απότοκο της πατριαρχίας. Ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η ασφάλεια και η αυτοδιάθεση μας μόνο μέσα από τις καθημερινές τομές θα επέλθει, από την αλληλεγγύη και τις διεκδικήσεις. Από εδώ και πέρα θα πρέπει να εργαστούμε συστηματικά και εστιασμένα ώστε να αναγνωριστεί νομικά το έγκλημα της Γυναικοκτονίας! Θα πρέπει να αναπτυχθεί ένα μαζικό κίνημα που να έχει ως προμετωπίδα του τη νομική αναγνώριση της Γυναικοκτονίας! Μία νομική αναγνώριση που θα πρέπει να διεκδικήσουμε να έχει και τη συνακόλουθη ποινή με την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ένα τέτοιο έγκλημα.
Όπως έχει αρχίσει να γίνεται κτήμα της σύγχρονης κοινωνίας ότι δεν γίνεται να μας σκοτώνουν λόγω χρώματος, φυλής, θρησκείας, έτσι δε γίνεται να μας σκοτώνουν επειδή είμαστε θηλυκότητες!
