Ο φετινός εορτασμός του Pride έχει έναν παραπάνω συμβολισμό. Δεν πρόκειται μόνο για τη συμπλήρωση των 50 ετών από την εξέγερση του Stonewall, όταν η αστυνομία της Νέας Υόρκης εισέβαλε στο ομώνυμο μπαρ με σκοπό να καταστείλει τη διωκόμενη τότε λοατκι κοινότητα, αλλά έρχεται και στο τέλος μιας χρονιάς που σημαδεύτηκε από δεκάδες περιστατικά βίας εξαιτίας σεξουαλικού προσανατολισμού ή φύλου. Η δολοφονία του Ζακ/Zackie τον προηγούμενο Σεπτέμβρη και οι δεκάδες γυναικοκτονίες που είδαν το φως της δημοσιότητας τους επόμενους μήνες, έφεραν με τον πιο ωμό τρόπο στη δημόσια σφαίρα το ζήτημα της έμφυλης βίας και των χειρότερων εκφάνσεων της ομοφοβίας, τρανσφοβίας και σεξισμού.
Σε αυτό το πλαίσιο η επιλογή του κεντρικού συνθήματος του φετινού Athens Pride -Ο δρόμος έχει τη δική μας ιστορία- μας φαίνεται πως κινείται σε σωστή κατεύθυνση. Επαναφέρει το πρόταγμα τα κινηματικής διεκδίκησης και αναγνωρίζει το σύγχρονο λοατκι κίνημα ως συνέχεια των μεγάλων και σημαντικών μεταπολεμικών φεμινιστικών και λοατκι κινημάτων. Ωστόσο, η όλη θεματική είναι περισσότερο, αν όχι εξ’ ολοκλήρου, αποτέλεσμα της συγκυρίας και όχι κάποιας ιδιαίτερης τομής στον τρόπο λειτουργίας ή στην γενικότερη πολιτική κατεύθυνση του Athens Pride. Η διοργάνωση αυτή συνεχίζει να λειτουργεί με έναν αντιδημοκρατικό τρόπο που δεν περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της κοινότητας, ενώ και η πολιτική του κατεύθυνση περιορίζεται σε θεσμικού και μόνο τύπου διεκδικήσεις, αδιαφορώντας για τις ευρύτερες καταπιέσεις που τα λοατκι υποκείμενα βιώνουν στην καθημερινότητα τους.
Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, πως το κάθε υποκείμενο που δέχεται τα αποτελέσματα της καταπίεσης εξαιτίας του φύλου ή του σεξουαλικού του προσανατολισμό, την ίδια στιγμή, ενδέχεται να καταπιέζεται και λόγω της οικονομικής θέσης, του χρώματος του δέρματος ή της καταγωγής του. Αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι πολυεθνικές εταιρίες που δεν έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση τα εργατικά δικαιώματα δικαιούνται να βρουν πρόσφορο έδαφος για να αναπτύξουν την «κοινωνική πολιτική» τους, είτε αντίστοιχα, πρεσβείες δυτικών κρατών στα οποία κυριαρχούν πολιτικές λιτότητας και αποσύνθεσης του κοινωνικού κράτους μπορούν να αναφέρονται με τέτοια ευκολία στα ανθρώπινα δικαιώματα. Μεγάλη αντίφαση τέλος αποτελεί, ειδικά φέτος στα 50 χρόνια του Stonewall, και η συμμετοχή συνδικαλιστών της ΕΛΑΣ, οι οποίοι επιχειρούν να δώσουν την ψευδαίσθηση της υγιούς στάσης της αστυνομίας απέναντι σε queer υποκείμενα.
Η δική μας οπτική περιλαμβάνει ένα Pride αυτό-οργανωμένο από τις ίδιες της λοατκι οργανώσεις, με μια ευρεία γκάμα κινηματικών διεκδικήσεων και θεσμικών κατοχυρώσεων, χωρίς χορηγούς και συνδεδεμένο με τις πολλαπλές κοινωνικές καταπιέσεις. Ένα Pride αντίστοιχο της ιστορίας που έχει γραφτεί και γράφεται στους δρόμους.
